CAŁKOWICIE ZAUFAŁ WOLI BOŻEJ

2 kwietnia 2007 obchodzimy Drugą Rocznicę doczesnego rozstania ze Sługą Bożym Janem Pawłem II. Ojciec Święty zostawił nam Przesłanie, którym jest ogrom jego słów, pouczeń oraz świadectwo życia. Przesłanie to zawsze musi być dla nas wezwaniem do realizacji woli Bożej. Jak wypełniamy ów Testament miłości Boga i bliźniego, który on nam podarował? Ten Wielki Papież Polak, którego żegnaliśmy dwa lata temu z tak wielkim wzruszeniem, pozostaje stale w naszych sercach. Czy jednak pamiętamy, że największym pragnieniem JEGO serca było i jest nadal doprowadzenie nas wszystkich przez Maryję do Chrystusa? Dziś wstawia się on za nami w Niebie, byśmy nie zmarnowali szans, które daje nam Pan Bóg. Czy my też dążymy do tego?

---

„Człowiek jest pierwszą i podstawową drogą Kościoła – powiedział Ojciec Święty Jan Paweł II w Sosnowcu 14 czerwca 1999 r. - drogą jego codziennego życia i doświadczenia, posłannictwa i trudów. Dlatego Kościół naszej epoki musi być świadomy zagrożeń, świadomy wszystkiego, co wydaje się być przeciwne temu, aby życie ludzkie stawało się coraz bardziej ludzkie, aby wszystko, co na to życie się składa, odpowiadało prawdziwej godności człowieka; po prostu musi być świadomy wszystkiego, co jest temu przeciwne”.

Powołanie w perspektywie Przejścia
Jan Paweł II swoim życiem dał nam przykład tej właśnie świadomości, o której mówił w Sosnowcu (jw.), przykład tego spojrzenia personalistycznego na osobę ludzką i jej godność. Pozostawił nam swoje wskazania, żebyśmy potrafili rzeczywiście, jako członkowie tego Kościoła, którego pierwszą i podstawową drogą jest człowiek, iść szlakiem swych życiowych powołań.
On sam dał nam przykład jak powołanie należy realizować (nie tylko kapłańskie, ale każde), zgłębiając jego sens i zadania, które ono nakłada na człowieka oraz rozważając ostatecznie: „Prawdę o Chrystusowym kapłaństwie w perspektywie owego Przejścia, jakim dla każdego z nas jest chwila jego śmierci” („Testament Ojca Świętego Jana Pawła II”, 24.II-1.III.1980). A więc ta chwila, kiedy granice naszego życia w doczesności rozsadza myśl na temat ostatecznego powołania i ostatecznego wyboru: trwania w stanie życia wiecznego lub śmierci wiecznej. Tego wyboru musimy, rzecz jasna, dokonywać stale i wciąż go odnawiać, pytając siebie bezustannie: co wybieram? Ale wówczas będzie to wybór nieodwołalny, przed Bożym Majestatem, z przywołaniem wszystkich ziemskich myśli, słów i czynów oraz stanu, w jakim wtedy znajdować się będzie nasza dusza. Dlatego właśnie, by pójść przed oblicze Pana z czystym sumieniem, z czystą duszą, ów wybór trzeba poprzedzić właściwym zrozumieniem swego miejsca na tym świecie, woli Bożej oraz swojego powołania życiowego.

Powołani do świętości
Sługa Boży Jan Paweł II przypominał nam, że: „Należy dobrze, z pełną jasnością pojąć, czym jest powołanie i posłannictwo Ludu Bożego, pielgrzymującego na ziemi i zdążającego ku niebiańskiej ojczyźnie” („Światowy Dzień Modlitw o Powołania 1981” w: „Orędzia…”). Następnie Ojciec Święty wyjaśnia: „Z równą jasnością trzeba zrozumieć, kim jest biskup, kapłan, diakon. Czym jest ich określona i niezastąpiona misja w służbie Ludu Bożego. Co te osoby, konsekrowane poprzez święcenia, wyróżnia spośród pozostałych członków Ludu Bożego. Z podobną jasnością trzeba zrozumieć, kim są, co robią inni ludzie, mężczyźni i kobiety, także konsekrowani na służbę Ludowi Bożemu, ale nie przez święcenia, lecz poprzez śluby zakonne czy inne święte więzy. Jaśniejsze zrozumienie tego w świetle wiary doprowadzi nas do dziękczynienia Bogu i wysławiania Go za obfitość darów hierarchicznych i charyzmatycznych (zwłaszcza dziś potrzebne jest to zrozumienie, gdy Szatan, „rękami” sprzyjających mu mediów, mocno uderza w głębię wiarygodności biskupiej, kapłańskiej i zakonnej - tych darów powołań Bożych – przyp. TW), którymi zechciał uposażyć swój Kościół. Wielką pomocą będzie także przemyślenie przez każdego z członków Kościoła własnych odpowiedzialności, odkrycie osobistego powołania i wspaniałomyślna zgoda na służenie kościelnej wspólnocie z mocą i łaską Ducha Świętego” (cyt. jw.).
„Wyrażam najgłębszą ufność, że przy całej mojej słabości Pan udzieli mi każdej łaski potrzebnej, aby sprostać wedle Jego Woli wszelkim zadaniom, doświadczeniom i cierpieniom, jakich zechce zażądać od swego sługi w ciągu życia” – pisał Jan Paweł II w swym Testamencie. Dziś wszyscy jesteśmy przekonani, że tak się stało. „Jan Paweł II już jest święty i nie zależy to od żadnej decyzji administracyjnej. Proces beatyfikacyjny jest potrzebny do tego, żeby ukazać bogactwo tej świętości przeżywanej w różnych okolicznościach” - powiedział ks. Prymas Józef Glemp 11 kwietnia 2005 („Jan Paweł II – droga do świętości”).
Tomasz Wilczyński

PS. W olkuskiej Bazylice 2 kwietnia 2007 w związku z obchodami Rocznicowymi odbyła się Msza Św. o godz. 18.00 pod przewodnictwem Ks. Dziekana Stefana Roguli, głoszącego również homilię. Po Eucharystii nastąpiły modlitwy – zwłaszcza Różaniec z rozważaniami skoncentrowanymi głównie na osobie Sługi Bożego Jana Pawła II – nabożeństwo przygotowane zostało przez zespół i młodzież pod kierownictwem Ks. Zbigniewa Mularczyka. Przed każdą z pięciu Tajemnic Części Bolesnej Różańca zapalano jeden znicz ustawiony na barierce przed Prezbiterium. Później wszyscy, razem z Ks. Prob. S. Rogulą i innymi kapłanami, wyszli w procesji z lampkami przed Płytę poświęconą Janowi Pawłowi II na zewnątrz Bazyliki, gdzie kontynuowano modlitwę i złożono przyniesione znicze. Zaśpiewano także pieśń „Barka”, którą tak lubił Ojciec Święty Jan Paweł II. Odmówiono również modlitwę o beatyfikację i kanonizację Sługi Bożego Jana Pawła II.
T. Wilczyński

---

Dodano dnia 05 Apr 2007 przez Tomek